Handel ludźmi jest zbrodnią i pozostaje nią nawet wtedy, gdy odbywa się za zgodą ofiary! Nie trzeba wyjeżdżać za granicę, aby przestępstwo zaistniało – to mit! Kara za tą zbrodnię pozbawienie wolności na czas nie krótszy od lat 3, maksymalna wymiar to lat 15. Także przygotowanie do tego przestępstwa jest karalne! – Tą i wiele innych informacji usłyszą mieszkańcy województwa lubuskiego, podczas 18 Europejskiego Dnia Przeciwko Handlowi Ludźmi.
Policjanci woj. lubuskiego podejmują szereg działań profilaktycznych m.in. realizując spotkania edukacyjno – informacyjne dla młodzieży i dorosłych, włączają się w lokalne przedsięwzięcia dotyczące przeciwdziałania handlowi ludźmi oraz prowadzą kampanię edukacyjno - informacyjną w mediach.
Co to jest handel ludźmi?
Definicję „handlu ludźmi” określa art. 115 § 22 Kodeksu Karnego. Zgodnie z nim handlem ludźmi jest werbowanie, transport, dostarczanie, przekazywanie, przechowywanie lub przyjmowanie osoby z zastosowaniem:
- Przemocy lub groźby bezprawnej,
- Uprowadzenia,
- Podstępu,
- Wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania,
- Nadużycia stosunku zależności, wykorzystania krytycznego położenia lub stanu bezradności,
- Udzielenia albo przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy osobie sprawującej opiekę lub nadzór nad inną osobą w celu jej wykorzystania, nawet za jej zgodą, w szczególności w prostytucji, pornografii lub innych formach seksualnego wykorzystania, w pracy lub usługach o charakterze przymusowym, w żebractwie, w niewolnictwie lub innych formach wykorzystania poniżających godność człowieka lub w celu pozyskania komórek, tkanek lub narządów wbrew przepisom ustawy.
Jeżeli zachowanie sprawcy dotyczy małoletniego, stanowi ono handel ludźmi nawet, gdy nie zostały użyte metody lub środki wymienione w punktach 1 - 6.
Przestępstwo „handlu ludźmi”, według artykułu 189a Kodeksu karnego podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3. Natomiast czynienie przygotowań do popełnienia tego przestępstwa zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Zanim wybierzesz się za granicę do pracy pamiętaj!
- Dopełnij wszelkich formalności (sprawdź ważność swojego paszportu/dowodu osobistego - jeśli wyjeżdżasz na ich podstawie, zgromadź inne konieczne do podjęcia pracy dokumenty na przykład: zaświadczenia potwierdzające Twoje kwalifikacje zawodowe.
- Ubezpiecz się (od następstw nieszczęśliwych wypadków i ewentualnych kosztów leczenia).
- Sprawdź, czy pośrednik (firma pośrednicząca) oferujący Ci pracę działa legalnie - czy jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Agencji Zatrudnienia i posiada odpowiedni certyfikat (od l listopada 2005 certyfikaty wydaje Urząd Marszałkowski).
- Upewnij się, że Twój pracodawca istnieje! Dowiedz się o nim jak najwięcej - najlepiej od pośrednika. Poproś o adres, numer telefonu. Skontaktuj się z nim.
- Dowiedz się, na co możesz liczyć ze strony pośrednika w razie kłopotów w pracy (na przykład w sytuacji, kiedy praca jest inna niż oferowana lub masz problemy z pracodawcą). Poproś o zobowiązanie na piśmie.
- Dokładnie czytaj wszystkie dokumenty, które pokazuje Ci pośrednik, zwłaszcza te, które masz podpisać. Jeśli czegoś nie rozumiesz - pytaj!
- Jeśli dajesz pośrednikowi pieniądze, zawsze domagaj się pokwitowania!
- Zrób kserokopię dokumentów, które ze sobą zabierasz (paszportu, dowodu osobistego, wiz, pozwolenia na pracę, umowy o pracę) i zostaw bliskim (osobom, którym ufasz). Dołącz do dokumentów aktualną fotografię.
- Zostaw też adres, pod którym będziesz przebywać za granicą, numer telefonu, imię i nazwisko pracodawcy oraz nazwiska i adresy osób, z którymi wyjeżdżasz (lepiej nie wyruszać w pojedynkę). Informuj bliskich o zmianach adresu i miejsca pracy.
- Ustal częstotliwość kontaktów telefonicznych z bliskimi (osobami, którym ufasz) np. raz w tygodniu o określonej porze. Ustal hasło, którym się posłużysz w przypadku ewentualnych kłopotów i niemożności powiedzenia tego wprost przez telefon: np. przekaż pozdrowienia dla kogoś, kto nie istnieje.
Zabierz ze sobą:
- Adres i numer telefonu najbliższego polskiego konsulatu w kraju, do którego jedziesz. W razie jakichkolwiek kłopotów tam otrzymasz pomoc.
- Słownik lub rozmówki - jeśli nie jesteś pewna, czy dasz sobie radę z miejscowym językiem.
- Numer telefonu Poland direct z kraju, do którego jedziesz. Za minimalną opłatą lub za darmo będziesz mogła zatelefonować do Polski – tylko na numer telefonu stacjonarnego – nie komórki - o ile osoba, do której dzwonisz zgodzi się zapłacić za rozmowę. Telefonistka, która połączy rozmowę mówi po polsku.
- Numer telefonu organizacji pomagającej kobietom, migrantom czy osobom poszkodowanym w wyniku przestępstwa. Zwykle w takiej organizacji można uzyskać poradę i pomoc.
- Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego, która jest potwierdzeniem ubezpieczenia w Narodowym Funduszu Zdrowia i jest uznawana w krajach Unii Europejskiej. Jeśli podczas pobytu za granicą zachorujesz NFZ pokryje koszty leczenia. Jednak nie wszystkie! Przed wyjazdem upewnij się, jakiego rodzaju koszty leczenia za granicą mogą być pokryte przez NFZ.
- Telefon komórkowy z aktywnym roamingiem.
- Pieniądze (może to być także karta kredytowa lub czeki). Zapas na „czarną godzinę", abyś miał/a za co wrócić do Polski.
Więcej porad i pomoc dla ofiar handlu ludźmi na stronach internetowych:
STRADA
KCIK
nadkomisarz. Justyna Ławreszuk
Komenda Wojewódzka Policji w Gorzowie Wielkopolskim
